Kimileri kavrulurken aşkın tavında ,kendi çapında, namütenahî;
Benimkiyse bir ıstırâb yalnız, öylece alâlâde,
kendi içinde ;durup durup kanayan bir yara, belki asla kapanmayacak kim bilir!
Ayağımda göz görmez bir pranga,hayâle ve hevâya mani!
Bu gönül çilesi bitsin diye her adıma kalkışta,
bir fırtına kopar bu yürek sahilinde; vicdanı kül eden,
Hiç anlayamadım gerçi şu 'aşk acısı' dedikleri şeyi de!
Sahî,neydi bu aşk diye söylenegelen?
Kime duyulurdu ki ?
Göz yaşını içine akıtmak mıydı?
 |
| /ve bir gece ansızın.../ali can/ |
kan kırmızı gözlerle her gece uykuya dalıp, kalp ağrılı bir güne uyanmak mıydı?
Öylesine ezgin, öylesine meftûn,
yürekte bir umut ama tükenmiş bir beden miydi sahî?
Yoksa...
Yoksa yağmurlu bir Nisan ikindisinde dikilip karşısına ;sereserpe,
sırılsıklam öpmek miydi dudağının kenarından ses etmeden,
sonra dönüp gitmek miydi arkana bakmadan, düşercesine, sersemce !
Aşkın belki milyon nüshası var tozlu raflarda,
ziyâdesiyle hala çarpan yarım kalmış yüreklerde,
Lâkin;
Âşık olmaya olan aşkın var mı bir müsveddesi,
titrek harflerle yazılmış , belki kimsenin bilmediği ?
(Düşüncem Kenan Çal dostuma teşekkür ederim)
ali CAN
